Dyelalama en andere ongemakken | Panamericana

05-01-2012

Er vormt zich een steeds fijnmaziger netwerk. We proberen elkaar er door te slepen en team 2 heeft nog wel een setje van dit, en team 59 een setje van dat, voor banden vraag team 71.

Onder politiebegeleiding La Paz verlaten. Dit was een klucht, want binnen 10 minuten waren we elkaar en de politie al kwijt. Hier geldt alleen het recht van de sterkste en hier en daar zijn de eerste deuken al opgelopen.

Na 20 km met rode vlaggen van de weg gewenkt en belandden we op het hoogste race circuit van de wereld, en we mochten ook nog met onze oude karretjes tegen elkaar racen. Iedereen had besloten niet te gek te doen, maar als je met 2 amazones naast elkaar staat en de vlag gaat naar beneden gaat het toch ergens om, allerlei kinderlijke instincten komen boven ... WINNEN.

Na de race ontdekten we bij de volgende stop dat Truusje een beetje incontinent begon te worden. Was het olie of koelvloeistof. De gelige glans en zoete smaak, deed ons tot het laatste besluiten ... Truusje heeft nu ook ouderdomssuiker.

We besloten door te rijden, aangezien de lekkage gering leek en kwamen bij een pontje, waar 2 auto's per keer naar de overkant konden, 20 min., en dat voor 100 volvo's. Gelukkig werden er extra bootjes ingezet. Daarna op weg naar Copacobana, waar de inzegening van onze auto's plaats zou vinden. Voor Copacobana, na weer een forse klim, trapten we weer door de remmen en bereikten met moeite Copacobana, waar we omhoog moesten de stad in en uiteindelijk in een soort fuik reden, waar ploseling van alle kanten mensen kwamen en onze auto met bloemen en slingers beplakten.
Met een lange rij auto s voor de kerk, kwam er uiteindelijk een nors uitziende pastoor, die voor elke auto een gebed hield en vervolgens moest de motorkap open en werd alles besprenkeld. Eerlijk is eerlijk, onze remmen waren voor die tijd al kapot, dus daar kon de pastoor niets aan doen.

We kwamen uiteindelijk toch heelhuids in Puno aan, een stad aan het Titicacameer en besloten om de volgende dag naar de remmen te kijken.

De volgende dag vertrok het grootste deel van de groep met bootjes over het Titicacameer naar de drijvende eilanden, terwijl wij met de technische dienst naar de remmen gingen kijken. Uiteindelijk bleek er alleen sprake van gasvorming in het remsysteem en niet een kapotte hoofdremcylinder, zoals wij vreesden. Achteraf denken we dat de pastoor toch grotere schade heeft voorkomen. Gaan nu slapen, want morgen 5.00 uur op voor weer een monstertocht naar de grens met Equador, eerst Lima uit zien te komen.